Wat zie ik? Marijke Helwegen

Marijke Helwegen: ‘Er leuk uitzien als je 75 bent? Best een prestatie’

Hoe kijk je naar foto’s van jezelf, wat bevalt je, en wat niet? Marijke Helwegen doet haar best er leuk uit te zien, ook op haar 75ste.

Wat zie je?

“Het mooiste vind ik die twee bovenste foto’s. Bij de eerste zit rust in mijn ogen, en die tweede heeft wel iets van een filmster uit de ouderwetse modebladen van mijn moeder. Die rust vind ik bijzonder, want meestal ben ik heel hyper. Ken je dat trillende hondje bij de bakker, dat op zijn baasje zit te wachten? Ik ben zo’n hondje, ik ga trillen als ik iets leuk vind – dat is dus geen parkinson. Zet dat er maar bij, want dat wordt vaak geschreven.”

Vind je het vervelend, wat mensen over je schrijven?

“Ik ben goed in zelfspot, dat scheelt. Mijn vrienden gaan heel graag mee naar evenementen omdat er altijd wel iets geks gebeurt. Blijf ik zo hoep achter een autodeur haken, of tril ik zo erg dat ik mijn drankje over iemand heen mors. Ik kan daar hard om lachen en begrijp ook dat de bladen daarover schrijven. Maar er wordt ook geschreven dat ik denk dat ik altijd jong kan blijven. Nou, to-taal niet. Het kan niet, ik merk het aan alles. Ik zeg wel vaak: het is geen prestatie om er leuk uit te zien als je jong bent, het is een prestatie om er leuk uit te zien als je 75 bent!”

Doe je daarom zo je best op je uiterlijk?

“Mijn uiterlijk was heel lang mijn werk. En nog steeds: als er iets verbouwd of gereno­veerd is, vragen ze mij voor de feestelijke opening. Dan kom ik daar prachtig opge­takeld over de rode loper trippelen.”

Dat trippelen bevalt je?

“Absoluut. Zelfs als ik in Noord-Groningen kom, zeggen de kinderen: ‘O, dat is Marijke van Het komkommerlied’. Dat vind ik zó leuk, heel Nederland kent me.”

Je hebt ook een herkenbare look, je hoofd een beetje schuin, ogen wijd, mond halfopen.

“Het ‘hertje’ noem ik dat. Je ziet het een beetje op de eerste foto. Bij dit interview moesten er vier verschillende foto’s komen, maar die onderste twee zou ik niet kiezen. Bij die linksonder zie ik echt zo’n oudere dame met een dunne huid die dat probeert te camoufleren. En op die foto met mijn hoofd in de nek lijk ik net een operazangeres.”

Hoopte je altijd al dat uiterlijk je werk zou worden?

“Mijn moeder was prachtig. Ze kleedde zich goed, ze sprak haar talen vloeiend, ze kon álles. Ze zei vaak tegen me: ‘Zorg dat je iemand wordt’. Maar ik was toen al zo hyper en daardoor heel onhandig. Wel wist ik me leuk aan te kleden en ik bewonderde mijn moeder. Het kan best dat ik toen ging dromen over mooi zijn, mooi als levensdoel bedoel ik.

Maar een deel is toeval. Ik kon ook goed verkopen, als ik dus was gevraagd om voor Jaguar te gaan werken, had ik nu in een Jaguar rondgereden. Het werd een cosmetische kliniek.”

Je stopte in 2009 met werken voor die kliniek, is er sindsdien veel veranderd?

“Er is verdieping bijgekomen, de afgelopen jaren. Ik ben nu bijvoorbeeld ombudsvrouw in Baarn. Mensen kunnen een bericht sturen naar de Baarnsche Courant en dan ga ik ze helpen. Een rollator testen? Laat dat maar aan mij over. Ik zorg ook voor dieren. Ik ben dól op dieren. En die worden zó slecht behandeld, daar kan ik me echt boos over maken.”

Dieren hebben je hulp nodig?

“Ze verdienen aandacht. Het probléém verdient aandacht. Ik ga nog een keer een koe meenemen naar de rode loper – als die koe dat ook wil. Maar echt, wat we dieren áándoen. Die arme varkens in de bio-industrie, hun behandeling lijkt op de behandeling van tot slaaf gemaakten. De slavenhande­laren wilden toen niet zien hoe erg dat was, en het dierenleed dat er nu is ontkennen we net zo hard. Zo, schrijf dat maar op. Dan denken mensen: o, intellectueel kan ze ook nog.”

Marijke Helwegen (1948) is een bekende mediapersoonlijkheid. Ze werkte tot 2009 op de reclameafdeling van een plastisch chirurg.

Interview: Jowi Schmitz