Wat zie ik? Wibi Soerjadi

‘Als je authentiek bent, kunnen de mensen niet om je heen’

Pianist Wibi Soerjadi voelt zich duizend jaar oud als hij speelt maar veertien als hij niet speelt. ‘Als kind al las ik de Donald Duck én Dante.’

Wat zie je?

“Op de foto hierboven heb ik de ernstige Wibi-­concertblik. Als ik ga optreden ben ik echt bloedserieus. Altijd al, al vanaf het moment dat ik als elfjarige mijn eerste concert bijwoonde en zeker wist dat ik nog nooit zoiets moois had gehoord. Dát is het, wist ik, al die lagen van emoties die in muziek zitten wil ik kunnen grijpen. Ik denk dat het ook komt omdat muziek zo snel vervliegt, je móet het goeie moment pakken. Als je een schilderij maakt, kun je er heel veel keren opnieuw naar kijken, ­muziek moet in één keer raak zijn, daar past alleen maar ernst bij.”

Alleen maar ernst?

“Dat betekent niet dat je heel ernstig je best zit te doen. Het is een wat complex verhaal. Enerzijds ben je volledige geconcentreerd, anderzijds laat je het helemaal gaan en ontspan je tijdens het spelen. Als ik speel, gaat alles naar de muziek.”

Alles gaat naar de muziek, maar er gaat ook aandacht naar je uiterlijk.

“Lekker eten dien je ook niet op in een plastic bakje. Ik draag de muziek het liefst op in iets moois, ik ben zeg maar het porseleinen bordje van de muziek.”

En de foto met de hoed?

“Ik heb wel veertig hoeden, waarschijnlijk nog wat meer. Die hebben allemaal iets bijzonders. Het leuke van een hoed is dat hij per persoon anders staat. Per hoed voel ik me dus ook anders. Daar hou ik van, het effect van zo’n kledingstuk. Ik hield altijd al van kostuums, heb me ook nooit iets van de mode aangetrokken. Wie de mode volgt, gaat er hetzelfde uitzien als de rest. Waarom zou je dat willen? Ik vind het juist leuk om iets aan te trekken wat helemaal bij mij past en niet per se bij iemand anders. In die zin zie ik ‘uiterlijk’ als iets breders. Ik pas niet helemaal in deze tijd, dus pas ik de tijd aan mezelf aan. Ik heb een mooie oude auto die voelt als een koets, mijn huis is ingericht met fraaie meubels en tiffany-lampen, ik hou van schermen als sport, en natuurlijk van klassieke muziek. Het is een sfeer waarin ik me thuis voel. Door die sfeer om me heen te creëren, zorg ik voor mezelf.”

Op deze foto zien we een man met een grote lach op zijn gezicht.

“Ik ben duizend jaar oud als ik speel en ik voel me veertien als ik niet speel. Ik besta uit dat contrast. Ik hou van spelen met mijn dalmatiër Pepper, ik hou van radiografisch bestuurbare vliegtuigjes. Als kind had ik dat al, ik las de Donald Duck én Dante, tegelijkertijd. En dan was ik zo enthousiast over Dante dat ik er een spreekbeurt over hield, ik kan me nog steeds de blik van mijn klas herinneren, hebben we hém weer.”

Als je dat vertelt kijk je er een beetje ondeugend bij, als op de laatste foto.

“In die foto herken ik mijn moeder! Dezelfde blik, hetzelfde plezier ook. Zij zag er altijd prachtig uit, met een shawltje en mooie combinaties. Wat fijn dat ik haar in deze foto terugzie. Ze was nooit bang, mijn moeder, no failure, only progression, geen mislukking, alleen vooruitgang. Dat was haar motto en dat heb ik van haar overgenomen. Ze gaf mij en mijn vier broers de ruimte, ook als ik me, omdat ik dat leuk vond, ’s avonds nog wilde verkleden om in gepaste kledij bij het avondeten aan te schuiven.”

Werd je weleens gepest als kind?

“Niet dat ik me kan herinneren, terwijl ik ook naar school ging in zelf samengestelde kostuums. Misschien omdat ik het vol overtuiging deed. Als je authentiek bent, of je dat nou blij doet of juist heel serieus, dan kunnen de mensen niet om je heen.”

Wibi Soerjadi is pianist, hij geeft in juli en augustus 14 tuinconcerten bij zijn villa in Diepenheim.

Interview: Jowi Schmitz